[95] (1) Nōn sum nescius dēbuisse mē post istās Avītī litterās perōrāre. Quem enim laudātōrem locuplētiōrem, quem testem vītae meae sānctiōrem prōdūcam, quem dēnique advocātum fācundiōrem? (2) Multōs in vītā meā Rōmānī nōminis disertōs virōs sēdulō cognōvī, sed sum aequē nēminem admīrātus. (3) Nēmō est hodiē, quantum mea opīniō fert, alicuius in ēloquentiā laudis et speī, (4) quīn Avītus esse longē mālit, sī cum eō sē remōtā invidiā velit cōnferre. Quippe omnēs fandī virtūtēs paene dīversae in illō virō congruunt. (5) Quamcumque ōrātiōnem strūxerit Avītus, ita illa erit undique suī perfectē absolūta, ut in illā neque Catō gravitātem requīrat neque Laelius lēnitātem nec Gracchus impetum nec Caesar calōrem nec Hortēnsius distribūtiōnem nec Calvus argūtiās nec parsimōniam Sālustius nec opulentiam Cicerō. (6) Prōrsus, inquam, nē omnēs persequar, sī Avītum audiās, neque additum quicquam velīs neque dētractum neque autem aliquid commūtātum.
(7) Videō, Maxime, quam benignē audiās, quae in amīcō tuō Avītō recognōscēs. Tua mē cōmitās, ut vel pauca dīcerem dē eō, invītāvit. (8) At nōn usque adeō tuae benevolentiae indulgēbō, ut mihi permittam iam propemodum fessō in causā prōrsus ad fīnem inclīnātā dē ēgregiīs virtūtibus eius nunc dēmum incipere, quīn potius eās integrīs vīribus et temporī līberō servem.