[102] (1) Quid etiam est, Aemiliāne, quod nōn tē iūdice refūtāverim? Quod pretium magīae meae repperisti ? Cūr ergō Pudentillae animum venēficiīs flecterem? Quod ut ex eā commodum caperem? Utī dōtem mihi modicam potius quam āmplam diceret? Ō praeclāra carmina! (2) An ut eam dōtem fīliīs suīs magis restipulārētur quam penes mē sineret? Quid addī ad hanc magīam potest? (3) An utī rem familiārem suam meō adhortātū plēramque fīliīs condōnāsset, quae nihil illīs ante mē marītum fuerat largīta, mihi <nihil> quicquam impertīret? Ō grave venēficium dīcam an ingrātum beneficium?! (4) An ut testāmentō, quod īrāta fīliō scrībēbat, fīlium potius, cui offēnsa erat, quam mē, cui dēvīncta, hērēdem relinqueret? Hoc quidem multīs cantāminibus difficile impetrāvī.
(5) Putāte vōs causam nōn apud Cl. Maximum agere, virum aequum et iūstitiae pertinācem, sed alium aliquem prāvum et saevum iūdicem substituite, accūsātiōnum fautōrem, cupidum condemnandī: (6) dāte eī quod sequātur, ministrāte vel tantulam vērisimilem occāsiōnem secundum vōs prōnūntiandī. Saltim fingite aliquid, ēminīsciminī quod respondeātis, quī vōs ita rogārit.
(7) Et quoniam omnem cōnātum necesse est quaepiam causa praecēdat, respondēte quī Apuleium dīcitis animum Pudentillae magicīs illectāmentīs adortum, quid ex eā petierit, cūr fēcerit. (8) Fōrmam eius voluerat? Negātis. Dīvitiās saltim concupierat? Negant tabulae dōtis, negant tabulae dōnātiōnis, negant tabulae testāmentī, in quibus nōn modo nōn cupidē appetisse, vērum etiam dūre reppulisse līberālitātem suae uxōris ostenditur. (9) Quae igitur alia causa est? Quid obmūtuistis? Quid tacētis? Ubī illud libellī vestrī atrōx prīncipium nōmine prīvignī meī formātum: 'hunc ego, domine Maxime, reum apud tē facere īnstituī'?