[91] (1) Vidē quaesō, Maxime, quem tumultum suscitārint, quoniam ego paucōs magōrum nōminātim percēnsuī. Quid faciam tam rudibus, tam barbarīs? (2)Doceam rūrsum haec et multō plūra alia nōmina in bybliothēcīs pūblicīs apud clārissimōs scrīptōrēs mē lēgisse? An disputem longē aliud esse nōtitiam nōminum, aliud artis eiusdem commūniōnem, nec dēbēre doctrīnae īnstrūmentum et ērudītiōnis memoriam prō cōnfessiōne crīminis habērī? (3) An, quod multō praestābilius est, tuā doctrīnā, Claudī Maxime, tuāque perfectā ērudītiōne frētus contemnam stultīs et impolītīs ad haec respondēre? (4) Ita potius faciam; quid illī exīstiment, naucī nōn putābō. Quod īnstituī pergam disputāre: nūllam mihi causam fuisse Pudentillam venēficiīs ad nūptiās prōlectandī. (5) Fōrmam mulieris et aetātem ipsī ultrō improbāvērunt idque mihi vitiō dedērunt, tālem uxōrem causā avāritiae concupīsse atque adeō prīmō dōtem in congressū grandem et ūberem rapuisse.
(6) Ad haec, Maxime, longā ōrātiōne fatīgāre tē nōn est cōnsilium. Nihil verbīs opus est, cum multō disertius ipsae tabulae loquantur, in quibus omnia—contrā quam istī ex suā rapācitāte dē mē quoque coniectāvērunt—facta impraesentiārum et prōvīsa in posterum dēprehendis:(7) iam prīmum mulieris locuplētissimae modicam dōtem neque eam datam, sed tantum modo prōmissam; (8) praeter haec eā condiciōne factam coniūnctiōnem, nūllīs ex mē susceptīs līberīs sī vītā dēmigrāsset, utī dōs omnis apud fīliōs eius Pontiānum et Pudentem manēret, sīn vērō ūnō ūnāve superstite diem suum obīsset, utī tum dīvidua pars dōtis posteriōrī fīliō, reliqua priōribus cēderet.