[97] (1) Audīstīne vocābula, quae mihi Pontiānus frāter tuus tribuerat, mē parentem suum, mē dominum, mē magistrum cum saepe aliās, tum in extrēmō tempore vītae vocāns? Postquam ... (2) tuās quoque parēs epistulās prōmerem, sī vel exiguam moram tantī putārem. Potius testāmentum illud recēns tuī frātris quamquam imperfectum tamen prōferrī cuperem, in quō meī officiōsissimē et honestissimē meminit. (3) Quod tamen testāmentum Rufīnus neque comparārī neque perficī passus est pudōre perditae hērēditātis, quam paucōrum mēnsium, quibus socer Pontiānī fuit, magnō quidem pretiō noctium computārat. (4) Praetereā nesciō quōs Chaldaeōs cōnsuluerat, quō lucrō fīliam collocāret; quī, ut audiō, – utinam illud nōn vērē respondissent! – prīmum eius marītum in paucīs mēnsibus moritūrum. Cētera enim dē hērēditāte, ut adsolent, ad cōnsulentis vōtum cōnfīnxērunt.
(5) Vērum, ut dīī voluēre, quasi caeca bēstia in cassum hiāvit. Pontiānus enim fīliam Rufīnī male compertam nōn modo hērēdem nōn relīquit, sed nē honestō quidem lēgātō impertīvit, (6) quippe quī eī ad ignōminiam lintea adscrībī ducentōrum ferē dēnāriōrum iusserit, ut intellegerētur īrātus potius aestimāsse eam quam oblītus praeterīsse. (7) Scripsit autem hērēdēs tam hōc testāmentō quam priōre, quod lectum est, mātrem cum frātre; cui, ut vidēs, admodum puerō eandem illam fīliae suae māchinam Rufīnus admovet ac mulierem aliquam multō nātū maiōrem, nūperrimē uxōrem frātris, miserō puerō obicit et obsternit.