[93] (1) Age vērō, sī avāritiae causā mulierem concupīssem, quid mihi ūtilius ad possidendam domum eius fuit quam simultātem inter mātrem et fīliōs serere, aliēnāre ab eius animō līberōrum cāritātem, quō līberius et artius dēsōlātam mulierem sōlus possidērem? (2) Fuitne hoc praedōnis, quod vōs fingitis?
Ego vērō quiētis et concordiae et pietātis auctor, conciliātor, favīsor nōn modo nova odia nōn sēvī, sed vetera quoque funditus extirpāvī. (3) Suāsī uxōrī meae, cuius, ut istī aiunt, iam ūniversās opēs trānsvorāram, suāsī, inquam, ac dēnique persuāsī, ut fīliīs pecūniam suam reposcentibus (dē quō suprā dīxeram), ut eam pecūniam sine morā redderet in praedīs vīlī aestimātīs et quantō ipsī volēbant, (4) praetereā ex rē familiārī suā frūctuōsissimōs agrōs et grandem domum opulentē ōrnātam magnamque vim trīticī et ordeī et vīnī et olīvī cēterōrumque frūctuum, servōs quoque haud minus CCCC, pecora amplius neque pauca neque abiectī pretiī dōnāret, (5) ut eōs et ex eā parte quam tribuisset sēcūrōs habēret et ad cētera hērēditātis bona spē invītāret. (6) Haec ergō ab invītā Pudentillā – patiētur enim mē, utī rēs fuit, ita dīcere – aegrē extudī, ingentibus precibus invītae et īrātae extorsī, mātrem fīliīs reconciliāvī, prīvignōs meōs prīmō hōc vitricī beneficiō grandī pecūniā auxī.