[84] (1) Ad litterās Pudentillae prōvocāstis: litterīs vincō, quārum sī vultis extrēmam quoque clausulam audīre, nōn invidēbō. Dīc tū, quibus verbīs epistulam fīnierit mulier obcantāta, vēcors, āmēns, amāns: (2)
ἐγὼ οὔτι ου μεμάγευμαι , ὅτι δ ̓ ἐρῶ , αἰτία ἡ εἱμαρμένη ἔφυ
Etiamne amplius? Reclāmat vōbīs Pudentilla et sānitātem suam ā vestrīs calumniīs quōdam praecōniō vindicat. (3) Nūbendī autem seu ratiōnem seu necessitātem fātō adscrībit, ā quō multum magīa remōta est vel potius omnīnō sublāta. Quae enim relinquitur vīs cantāminibus et venēficiīs, sī fātum reī cuiusque velutī violentissimus torrēns neque retinērī potest neque impellī? (4) Igitur hāc sententiā suā Pudentilla nōn modo mē magum, sed omnīnō esse magīam negāvit. (5) Bene, quod integrās epistolās mātris Pontiānus ex mōre adservāvit; bene, quod vōs festīnātiō iūdiciī antevortit, nē quid in istīs litterīs ex ōtiō novārētis. (6) Tuum hoc, Maxime, tuaeque prōvidentiae beneficium est, quod ā prīncipiō intellēctās calumniās, nē corrōborārentur tempore, praecipitāstī et nūllā impertītā morā subnerviāstī.
(7) Finge nunc aliquid mātrem fīliō sēcrētīs litterīs dē amōre, utī adsolet, cōnfessam. Hocine vērum fuit, Rūfīne, hoc nōn dīcō pium, sed saltem hūmānum, provulgārī eās litterās et potissimum fīlī praecōniō publicārī? (8) Sed sumne ego īnscius, quī postulō ut aliēnum pudōrem cōnservēs quī tuum perdiderīs?