Illa ‘Quis et mē’ inquit ‘miseram et tē perdidit, Orpheu,
quis tantus furor? Ēn iterum crūdēlia retrō495
fāta vocant, conditque natantia lūmina somnus.
Iamque valē: feror ingentī circumdata nocte
invalidāsque tibī tendēns, heu nōn tua, palmās.’
dīxit et ex oculīs subitō, ceu fūmus in aurās
commixtus tenuēs, fūgit dīversa, neque illum500
prēnsantem nēquīquam umbrās et multa volentem
dīcere praetereā vīdit; nec portitor Orcī
amplius obiectam passus trānsīre palūdem.
Quid faceret? Quō sē raptā bis coniuge ferret?
Quō flētū Mānēs, quae nūmina vōce movēret?505
Illa quidem Stygiā nābat iam frīgida cumbā.
Septem illum tōtōs perhibent ex ōrdine mēnsēs
rūpe sub āëriā dēsertī ad Strȳmonis undam
flēsse sibi et gelidīs haec ēvolvisse sub antrīs
mulcentem tigrēs et agentem carmine quercūs:510
quālis pōpuleā maerēns philomēla sub umbrā
āmissōs queritur fētūs, quōs dūrus arātor
observāns nīdō implūmēs dētrāxit; at illa
flet noctem rāmōque sedēns miserābile carmen
integrat, et maestīs lātē loca questibus implet.515
Nulla Venus, nōn ūllī animum flexēre hymenaeī:
sōlus Hyperboreās glaciēs Tanaimque nivālem
arvaque Rīphaeīs numquam viduāta pruīnīs
lūstrābat, raptam Eurydicēn atque inrita Dītis
dōna querēns. Sprētae Ciconum quō mūnere mātrēs520
inter sacra deum nocturnīque orgia Bacchī
discerptum lātōs iuvenem sparsēre per agrōs.
Tum quoque marmoreā caput ā cervīce revulsum
gurgite cum mediō portāns Oeagrius Hebrus
volveret, Eurydicēn vōx ipsa et frīgida lingua,525
ā miseram Eurydicēn! animā fugiente vocābat:
Eurydicēn tōtō referēbant flūmine rīpae.’