Cuius Aristaeō quoniam est oblāta facultās,
vix dēfessa senem passus compōnere membra
cum clāmōre ruit magnō, manicīsque iacentem
occupat. Ille suae contrā nōn immemor artis440
omnia trānsfōrmat sēsē in mīrācula rērum,
ignemque horribilemque feram fluviumque liquentem.
Vērum ubi nulla fugam reperit fallācia, victus
in sēsē redit atque hominis tandem ōre locūtus
‘Nam quis tē, iuvenum confīdentissime, nostrās445
iussit adīre domōs? Quidve hinc petis?' inquit. At ille:
'Scīs, Prōteu, scīs ipse, neque est tē fallere quicquam:
sed tū dēsine velle. Deum praecepta secūtī
vēnimus hinc lāssīs quaesītum ōrācula rēbus.’
Tantum effātus. Ad haec vātes vī dēnique multā450
ārdentēs oculōs intorsit lūmine glaucō,
et graviter frendēns sīc fātīs ōra resolvit: