Quod superest, ubi pulsam hiemem sōl aureus ēgit
sub terrās caelumque aestīvā lūce reclūsit,
illae continuō saltūs silvāsque peragrant
purpureōsque metunt flōrēs et flūmina lībant
summa levēs. Hinc nesciō quā dulcēdine laetae55
prōgeniem nīdōsque fovent, hinc arte recentēs
excūdunt cērās et mella tenācia fingunt.
Hinc ubi iam ēmissum caveīs ad sīdera caelī
nāre per aestātem liquidam suspexeris agmen
obscūramque trahī ventō mīrābere nūbem,60
Ipsa autem, seu corticibus tibi sūta cavātīs
seu lentō fuerint alvāria vīmine texta,
angustōs habeant aditūs; nam frīgore mella35
cōgit hiems, eademque calor liquefacta remittit.
Utraque vīs apibus pariter metuenda; neque illae
nēquīquam in tēctīs certātim tenuia cērā
spīrāmenta linunt, fūcōque et flōribus ōrās
explent, collēctumque haec ipsa ad mūnera glūten40
et viscō et Phrygiae servant pice lentius Īdae.
Saepe etiam effossīs, sī vēra est fāma, latebrīs
At liquidī fontēs et stāgna virentia muscō
adsint et tenuis fugiēns per grāmina rīvus,
palmaque vestibulum aut ingēns oleaster inumbret,20
ut, cum prīma novī dūcent exāmina rēgēs
vēre suō lūdetque favīs ēmissa iuventūs,
vīcīna invītet dēcēdere rīpa calōrī
obviaque hospitiīs teneat frondentibus arbōs.
In medium, seu stābit iners seu prōfluet ūmor,25
trānsversās salicēs et grandia conice saxa,
pontibus ut crēbrīs possint cōnsistere et ālās
Prīncipiō sēdēs apibus statiōque petenda,
quō neque sit ventīs aditus (nam pābula ventī
ferre domum prohibent) neque ovēs haedīque petulcī10
flōribus īnsultent, aut errāns būcula campō
dēcutiat rōrem et surgentēs atterat herbās.
Absint et pictī squālentia terga lacertī
pinguibus ā stabulīs meropēsque aliaeque volucrēs
et manibus Procnē pectus signāta cruentīs;15
omnia nam lātē vastant ipsāsque volantēs
ōre ferunt dulcem nīdīs immītibus ēscam.
ἡ δʼ αὖτʼ ἄλλʼ ἐνόησε θεὰ γλαυκῶπις Ἀθήνη·
ὁππότε δή ῥʼ Ὀδυσῆα ἐέλπετο ὃν κατὰ θυμὸν345
εὐνῆς ἧς ἀλόχου ταρπήμεναι ἠδὲ καὶ ὕπνου,
αὐτίκʼ ἀπʼ Ὠκεανοῦ χρυσόθρονον ἠριγένειαν
ὦρσεν, ἵνʼ ἀνθρώποισι φόως φέροι· ὦρτο δʼ Ὀδυσσεὺς
εὐνῆς ἐκ μαλακῆς, ἀλόχῳ δʼ ἐπὶ μῦθον ἔτελλεν·
ὦ γύναι, ἤδη μὲν πολέων κεκορήμεθʼ ἀέθλων350
ἀμφοτέρω, σὺ μὲν ἐνθάδʼ ἐμὸν πολυκηδέα νόστον
κλαίουσʼ. αὐτὰρ ἐμὲ Ζεὺς ἄλγεσι καὶ θεοὶ ἄλλοι
ἱέμενον πεδάασκον ἐμῆς ἀπὸ πατρίδος αἴης·
ἤρξατο δʼ ὡς πρῶτον Κίκονας δάμασʼ, αὐτὰρ ἔπειτα310
ἦλθʼ ἐς Λωτοφάγων ἀνδρῶν πίειραν ἄρουραν·
ἠδʼ ὅσα Κύκλωψ ἔρξε, καὶ ὡς ἀπετίσατο ποινὴν
ἰφθίμων ἑτάρων, οὓς ἤσθιεν οὐδʼ ἐλέαιρεν·
ἠδʼ ὡς Αἴολον ἵκεθʼ, ὅ μιν πρόφρων ὑπέδεκτο
καὶ πέμπʼ, οὐδέ πω αἶσα φίλην ἐς πατρίδʼ ἱκέσθαι315
ἤην, ἀλλά μιν αὖτις ἀναρπάξασα θύελλα
πόντον ἐπʼ ἰχθυόεντα φέρεν βαρέα στενάχοντα·
ἠδʼ ὡς Τηλέπυλον Λαιστρυγονίην ἀφίκανεν,
οἳ νῆάς τʼ ὄλεσαν καὶ ἐϋκνήμιδας ἑταίρους
τὴν δʼ ἀπαμειβόμενος προσέφη πολύμητις Ὀδυσσεύς·
δαιμονίη, τί τʼ ἄρʼ αὖ με μάλʼ ὀτρύνουσα κελεύεις
εἰπέμεν; αὐτὰρ ἐγὼ μυθήσομαι οὐδʼ ἐπικεύσω.265
οὐ μέν τοι θυμὸς κεχαρήσεται· οὐδὲ γὰρ αὐτὸς
χαίρω, ἐπεὶ μάλα πολλὰ βροτῶν ἐπὶ ἄστεʼ ἄνωγεν
ἐλθεῖν, ἐν χείρεσσιν ἔχοντʼ εὐῆρες ἐρετμόν,
εἰς ὅ κε τοὺς ἀφίκωμαι οἳ οὐκ ἴσασι θάλασσαν
ἀνέρες, οὐδέ θʼ ἅλεσσι μεμιγμένον εἶδαρ ἔδουσιν·270
οὐδʼ ἄρα τοί γʼ ἴσασι νέας φοινικοπαρῄους,
ὣς φάτο, τῷ δʼ ἔτι μᾶλλον ὑφʼ ἵμερον ὦρσε γόοιο·
κλαῖε δʼ ἔχων ἄλοχον θυμαρέα, κεδνὰ ἰδυῖαν.
ὡς δʼ ὅτʼ ἂν ἀσπάσιος γῆ νηχομένοισι φανήῃ,
ὧν τε Ποσειδάων εὐεργέα νῆʼ ἐνὶ πόντῳ
ῥαίσῃ, ἐπειγομένην ἀνέμῳ καὶ κύματι πηγῷ·235
παῦροι δʼ ἐξέφυγον πολιῆς ἁλὸς ἤπειρόνδε
νηχόμενοι, πολλὴ δὲ περὶ χροῒ τέτροφεν ἅλμη,
ἀσπάσιοι δʼ ἐπέβαν γαίης, κακότητα φυγόντες·
ὣς ἄρα τῇ ἀσπαστὸς ἔην πόσις εἰσοροώσῃ,
δειρῆς δʼ οὔ πω πάμπαν ἀφίετο πήχεε λευκώ.240
ὣς ἄρʼ ἔφη πόσιος πειρωμένη· αὐτὰρ Ὀδυσσεὺς
ὀχθήσας ἄλοχον προσεφώνεε κεδνὰ ἰδυῖαν·
ὦ γύναι, ἦ μάλα τοῦτο ἔπος θυμαλγὲς ἔειπες·
τίς δέ μοι ἄλλοσε θῆκε λέχος; χαλεπὸν δέ κεν εἴη
καὶ μάλʼ ἐπισταμένῳ, ὅτε μὴ θεὸς αὐτὸς ἐπελθὼν185
ῥηϊδίως ἐθέλων θείη ἄλλῃ ἐνὶ χώρῃ.
ἀνδρῶν δʼ οὔ κέν τις ζωὸς βροτός, οὐδὲ μάλʼ ἡβῶν,
ῥεῖα μετοχλίσσειεν, ἐπεὶ μέγα σῆμα τέτυκται
ἐν λέχει ἀσκητῷ· τὸ δʼ ἐγὼ κάμον οὐδέ τις ἄλλος.
θάμνος ἔφυ τανύφυλλος ἐλαίης ἕρκεος ἐντός,190
τὸν δʼ ἀπαμειβόμενος προσέφη πολύμητις Ὀδυσσεύς
τοιγὰρ ἐγὼν ἐρέω ὥς μοι δοκεῖ εἶναι ἄριστα.130
πρῶτα μὲν ἂρ λούσασθε καὶ ἀμφιέσασθε χιτῶνας,
δμῳὰς δʼ ἐν μεγάροισιν ἀνώγετε εἵμαθʼ ἑλέσθαι·
αὐτὰρ θεῖος ἀοιδὸς ἔχων φόρμιγγα λίγειαν
ἡμῖν ἡγείσθω φιλοπαίγμονος ὀρχηθμοῖο,
ὥς κέν τις φαίη γάμον ἔμμεναι ἐκτὸς ἀκούων,135
ἢ ἀνʼ ὁδὸν στείχων, ἢ οἳ περιναιετάουσι·
μὴ πρόσθε κλέος εὐρὺ φόνου κατὰ ἄστυ γένηται
ἀνδρῶν μνηστήρων, πρίν γʼ ἡμέας ἐλθέμεν ἔξω
