ΜΗΔΕΙΑ

465ὦ παγκάκιστε, τοῦτο γάρ σ᾿ εἰπεῖν ἔχω,

γλώσσῃ μέγιστον εἰς ἀνανδρίαν κακόν,

ἦλθες πρὸς ἡμᾶς, ἦλθες ἔχθιστος γεγώς

[θεοῖς τε κἀμοὶ παντί τ᾿ ἀνθρώπων γένει];

οὔτοι θράσος τόδ᾿ ἐστὶν οὐδ᾿ εὐτολμία,

470φίλους κακῶς δράσαντ᾿ ἐναντίον βλέπειν,

ἀλλ᾿ ἡ μεγίστη τῶν ἐν ἀνθρώποις νόσων

πασῶν, ἀναίδει᾿. εὖ δ᾿ ἐποίησας μολών·

ἐγώ τε γὰρ λέξασα κουφισθήσομαι

ψυχὴν κακῶς σὲ καὶ σὺ λυπήσῃ κλύων.

475ἐκ τῶν δὲ πρώτων πρῶτον ἄρξομαι λέγειν·

ἔσωσά σ᾿, ὡς ἴσασιν Ἑλλήνων ὅσοι

“sicine me patriis avectam, perfide, ab aris,

perfide, deserto liquisti in litore, Theseu?

sicine discedens neglecto numine divum

immemor ah devota domum periuria portas?

nullane res potuit crudelis flectere mentis

consilium? tibi nulla fuit clementia praesto

immite ut nostri vellet miserescere pectus?

at non haec quondam blanda promissa dedisti

voce mihi, non haec miserae sperare iubebas,

sed conubia laeta, sed optatos hymenaeos:

quae cuncta aerii discerpunt irrita venti.