τὸν δʼ αὖ Νεστορίδης Πεισίστρατος ἀντίονη ὔδα·
Τηλέμαχʼ, οὔ πως ἔστιν ἐπειγομένους περ ὁδοῖο
νύκτα διὰ δνοφερὴν ἐλάαν· τάχα δʼ ἔσσεται ἠώς.50
ἀλλὰ μένʼ εἰς ὅ κε δῶρα φέρων ἐπιδίφρια θήῃ
ἥρως Ἀτρείδης, δουρικλειτὸς Μενέλαος,
καὶ μύθοις ἀγανοῖσι παραυδήσας ἀποπέμψῃ.
τοῦ γάρ τε ξεῖνος μιμνήσκεται ἤματα πάντα
ἀνδρὸς ξεινοδόκου, ὅς κεν φιλότητα παράσχῃ.55
ὣς ἔφατʼ, αὐτίκα δὲ χρυσόθρονος ἤλυθεν Ἠώς.
ἀγχίμολον δέ σφʼ ἦλθε βοὴν ἀγαθὸς Μενέλαος,
ἀνστὰς ἐξ εὐνῆς, Ἑλένης πάρα καλλικόμοιο.
τὸν δʼ ὡς οὖν ἐνόησεν Ὀδυσσῆος φίλος υἱός,
σπερχόμενός ῥα χιτῶνα περὶ χροῒ σιγαλόεντα60
δῦνεν, καὶ μέγα φᾶρος ἐπὶ στιβαροῖς βάλετʼ ὤμοις
ἥρως, βῆ δὲ θύραζε, παριστάμενος δὲ προσηύδα
Τηλέμαχος, φίλος υἱὸς Ὀδυσσῆος θείοιο·
Ἀτρεΐδη Μενέλαε διοτρεφές, ὄρχαμε λαῶν,
ἤδη νῦν μʼ ἀπόπεμπε φίλην ἐς πατρίδα γαῖαν·65
ἤδη γάρ μοι θυμὸς ἐέλδεται οἴκαδʼ ἱκέσθαι.
τὸν δʼ ἠμείβετʼ ἔπειτα βοὴν ἀγαθὸς Μενέλαος·
Τηλέμαχʼ, οὔ τί σʼ ἐγώ γε πολὺν χρόνον ἐνθάδʼ ἐρύξω
ἱέμενον νόστοιο· νεμεσσῶμαι δὲ καὶ ἄλλῳ
ἀνδρὶ ξεινοδόκῳ, ὅς κʼ ἔξοχα μὲν φιλέῃσιν,70
ἔξοχα δʼ ἐχθαίρῃσιν· ἀμείνω δʼ αἴσιμα πάντα.
ἶσόν τοι κακόν ἐσθʼ, ὅς τʼ οὐκ ἐθέλοντα νέεσθαι
ξεῖνον ἐποτρύνει καὶ ὃς ἐσσύμενον κατερύκει.
χρὴ ξεῖνον παρεόντα φιλεῖν, ἐθέλοντα δὲ πέμπειν.
ἀλλὰ μένʼ εἰς ὅ κε δῶρα φέρων ἐπιδίφρια θείω75
καλά, σὺ δʼ ὀφθαλμοῖσιν ἴδῃς, εἴπω δὲ γυναιξὶ
δεῖπνον ἐνὶ μεγάροις τετυκεῖν ἅλις ἔνδον ἐόντων.
notes
49 οὔ πως ἔστιν: “it is in no way possible for (acc.) to (infin.) …” The accusative in this construction is ἡμᾶς, “us,” understood from ἐπειγομένους.
49 ὁδοῖο: gen., with ἐπειγομένους (LSJ ἐπείγω III.3.b, Smyth 1349).
50 ἐλάαν: pres. act. infin. > ἐλαύνω.
51 μέν(ε): “wait,” imperat.
51 θήῃ: 3rd sing. aor. act. subj. > τίθημι.
53 ἀποπέμψῃ: the understood object is ἡμᾶς.
54 τοῦ … / ἀνδρὸς ξεινοδόκου: “him, (namely) a host …”
58 ἀνστὰς: masc. nom. sing. aor. act. ptc. > ἀνίστημι.
59 ὡς: “when” (LSJ ὡς Ad).
61 δῦνεν: “put on” (LSJ δύω B.II.2). The subject is Menelaus.
69 νεμεσσῶμαι: 1st sing. pres. mid. indic. > νεμεσάω. The verb takes a dative (LSJ νεμεσάω II.2).
70 φιλέῃσιν: 3rd sing. pres. act. subj. > φιλέω. For the –ῃσιν ending, see Monro 82.
72 ἶσόν τοι κακόν ἐσθ᾽: “it is an equal wrong ….” An anacolouthon: instead of “it is an equal wrong, both to … and to …,” which would follow the neuter ἶσόν τοι κακόν, the construction shifts to relative clauses: “it is an equal wrong, both he who … and he who …”
76 εἴπω: “I command (dat.) to (infin.)” (LSJ εἶπον III).
77 ἅλις ἔνδον ἐόντων: “of the things in abundance I have (literally, being) inside.”
77 ἐόντων: neut. gen. pl. pres. act. ptc. > εἰμί. Genitive of source (Smyth 1410), with δεῖπνον.