Mittitur ad eōs colloquendī causā C. Arpinēius, eques Rōmānus, familiāris Q. Titūrī, et Q. Iūnius ex Hispāniā quīdam, quī iam ante mīssū Caesaris ad Ambiorigem ventitāre cōnsuērat; apud quōs Ambiorix ad hunc modum locūtus est: sēsē prō Caesaris in sē beneficiīs plūrimum eī cōnfitērī dēbēre, quod ēius operā stīpendiō līberātus esset, quod Aduātucīs fīnitimīs suīs pendere cōnsuēsset, quodque eī et fīlius et frātris fīlius ab Caesare remīssī essent, quōs Aduātucī obsidum numerō mīssōs apud sē in servitūte et catēnīs tenuissent; neque id quod fēcerit dē oppūgnātiōne castrōrum aut iūdiciō aut voluntāte suā fēcisse sed coāctū cīvitātis, suaque esse ēiusmodī imperia ut nōn minus habēret iūris in sē multitūdō quam ipse in multitūdinem. Cīvitātī porrō hanc fuisse bellī causam, quod repentīnae Gallōrum coniūrātiōnī resistere nōn potuerit. Id sē facile ex humilitāte suā probāre posse, quod nōn adeō sit imperītus rērum ut suīs copiīs populum Rōmānum superārī posse cōnfīdat. Sed esse Galliae commūne cōnsilium: omnibus hībernīs Caesaris oppūgnandīs hunc esse dictum diem, nē quā legiō alterae legiōnī subsidiō venīre posset. Nōn facile Gallōs Gallīs negāre potuisse, praesertim cum dē recuperandā commūnī lībertāte cōnsilium initum vidērētur. Quibus quoniam prō pietāte satisfēcerit, habēre nunc sē ratiōnem officī prō beneficiīs Caesaris: monēre, ōrāre Titūrium prō hospitiō ut suae āc mīlitum salūtī cōnsulat. Māgnam manum Germānōrum conductam Rhēnum trānsīsse; hanc adfore bīduō. Ipsōrum esse cōnsilium, velintne priusquam fīnitimī sentiant ēdūctōs ex hībernīs mīlitēs aut ad Cicerōnem aut ad Labiēnum dēdūcere, quōrum alter mīlia passuum circiter quīnquāgintā, alter paulō amplius ab eīs absit. Illud sē pollicērī et iūre iūrandō cōnfīrmāre, tūtum iter per fīnēs datūrum. Quod cum faciat, et cīvitātī sēsē cōnsulere, quod hībernīs levētur, et Caesarī prō ēius meritīs grātiam referre. Hāc ōrātiōne habitā discēdit Ambiorīx.