οὐδ᾿ ἴαν δοκίμωμι προσίδοισαν φάος ἀλίω

ἔσσεσθαι σοφίαν πάρθενον εἰς οὐδένα πω χρόνον

τεαύταν

κατθάνοισα δὲ κείσῃ οὐδέ ποτα μναμοσύνα σέθεν

  ἔσσετ’ οὐδὲ πόθα εἰς ὔστερον· οὐ γὰρ πεδέχῃς βρόδων1. †ποκ’† ὔστερον (Voigt)

τὼν ἐκ Πιερίας, ἀλλ’ ἀφάνης κἀν Ἀίδα δόμῳ

  φοιτάσῃς πεδ’ ἀμαύρων νεκύων ἐκπεποταμένα.  

ἐλθόντ᾿ ἐξ ὀράνω πορφυρίαν περθέμενον χλάμυν

⊗   βροδοπάχεες ἄγναι Χάριτες δεῦτε Δίος κόραι

ψαύην δ᾿ οὐ δοκίμωμ᾿ ὀράνω †δυσπαχέα†

οὐκ οἶδ᾿ ὄττι θέω· δύο μοι τὰ νοήμ⟨μ⟩ατα

ὀ μὲν γὰρ κάλος ὄσσον ἴδην πέλεται ⟨καλος⟩,

ὀ δὲ κἄγαθος αὔτικα καὶ κάλος ἔσσεται.

⊗   ἠράμαν μὲν ἔγω σέθεν Ἂτθι πάλαι πότα·  

***  

 σμίκρα μοι παίς ἔμμεν᾿ ἐφαίνεο κἄχαρις.

 ἦλθες, ἔγω δέ σ᾿ ἐμαιόμαν,

ὂν δ᾿ ἔψυξας ἔμαν φρένα καιομέναν πόθῳ.

Ἔρος δ᾿ ἐτίναξέ μοι

φρένας, ὠς ἄνεμος κὰτ ὄρος δρύσιν ἐμπέτων.