τὸν δʼ ἀπαμειβόμενος προσεφώνεε δῖοςὑφορβός·

ξεῖνʼ, οὕτω γάρ κέν μοι ἐϋκλείη τʼ ἀρετή τε

εἴη ἐπʼ ἀνθρώπους ἅμα τʼ αὐτίκα καὶ μετέπειτα,

ὅς σʼ ἐπεὶ ἐς κλισίην ἄγαγον καὶ ξείνια δῶκα,

αὖτις δὲ κτείναιμι φίλον τʼ ἀπὸ θυμὸν ἑλοίμην·405

πρόφρων κεν δὴ ἔπειτα Δία Κρονίωνα λιτοίμην.

νῦν δʼ ὥρη δόρποιο· τάχιστά μοι ἔνδον ἑταῖροι

εἶεν, ἵνʼ ἐν κλισίῃ λαρὸν τετυκοίμεθα δόρπον.

ὣς οἱ μὲν τοιαῦτα πρὸς ἀλλήλους ἀγόρευον,

ἀγχίμολον δὲ σύες τε καὶ ἀνέρες ἦλθον ὑφορβοί.410

τὸν δʼ ἀπαμειβόμενος προσέφης, Εὔμαιεσυβῶτα·360

ἆ δειλὲ ξείνων, ἦ μοι μάλα θυμὸν ὄρινας

ταῦτα ἕκαστα λέγων, ὅσα δὴ πάθες ἠδʼ ὅσʼἀλήθης.

ἀλλὰ τά γʼ οὐ κατὰ κόσμον ὀΐομαι, οὐδέ μεπείσεις

εἰπὼν ἀμφʼ Ὀδυσῆϊ· τί σε χρὴ τοῖον ἐόντα

μαψιδίως ψεύδεσθαι; ἐγὼ δʼ εὖ οἶδα καὶ αὐτὸς365

νόστον ἐμοῖο ἄνακτος, ὅ τʼ ἤχθετο πᾶσι θεοῖσι

πάγχυ μάλʼ, ὅττι μιν οὔ τι μετὰ Τρώεσσιδάμασσαν

ἠὲ φίλων ἐν χερσίν, ἐπεὶ πόλεμον τολύπευσε.

τῷ κέν οἱ τύμβον μὲν ἐποίησαν Παναχαιοί,

ἔνθʼ Ὀδυσῆος ἐγὼ πυθόμην· κεῖνος γὰρ ἔφασκε

ξεινίσαι ἠδὲ φιλῆσαι ἰόντʼ ἐς πατρίδα γαῖαν,

καί μοι κτήματʼ ἔδειξεν ὅσα ξυναγείρατʼὈδυσσεύς,

χαλκόν τε χρυσόν τε πολύκμητόν τε σίδηρον.

καί νύ ἐς δεκάτην γενεὴν ἕτερόν γʼ ἔτι βόσκοι·325

τόσσα οἱ ἐν μεγάροις κειμήλια κεῖτο ἄνακτος.

τὸν δʼ ἐς Δωδώνην φάτο βήμεναι, ὄφρα θεοῖο

ἐκ δρυὸς ὑψικόμοιο Διὸς βουλὴν ἐπακούσαι,

ὅππως νοστήσειʼ Ἰθάκης ἐς πίονα δῆμον

ἤδη δὴν ἀπεών, ἢ ἀμφαδὸν ἦε κρυφηδόν.330

ἔνθα μὲν ἑπτάετες μένον αὐτόθι, πολλὰ δʼἄγειρα285

χρήματʼ ἀνʼ Αἰγυπτίους ἄνδρας· δίδοσαν γὰρἅπαντες.

ἀλλʼ ὅτε δὴ ὄγδοόν μοι ἐπιπλόμενον ἔτοςἦλθεν,

δὴ τότε Φοῖνιξ ἦλθεν ἀνὴρ ἀπατήλια εἰδώς,

τρώκτης, ὃς δὴ πολλὰ κάκʼ ἀνθρώποισινἐώργει·

ὅς μʼ ἄγε παρπεπιθὼν ᾗσι φρεσίν, ὄφρʼἱκόμεσθα290

Φοινίκην, ὅθι τοῦ γε δόμοι καὶ κτήματʼ ἔκειτο.

ἔνθα παρʼ αὐτῷ μεῖνα τελεσφόρον εἰς ἐνιαυτόν.

ἀλλʼ ὅτε δὴ μῆνές τε καὶ ἡμέραι ἐξετελεῦντο

ἄψ περιτελλομένου ἔτεος καὶ ἐπήλυθον ὧραι,

ἀλλʼ ὅτε δὴ τήν γε στυγερὴν ὁδὸν εὐρύοπα Ζεὺς235

ἐφράσαθʼ, ἣ πολλῶν ἀνδρῶν ὑπὸ γούνατʼἔλυσε,

δὴ τότʼ ἔμʼ ἤνωγον καὶ ἀγακλυτὸν Ἰδομενῆα

νήεσσʼ ἡγήσασθαι ἐς Ἴλιον· οὐδέ τι μῆχος

ἦεν ἀνήνασθαι, χαλεπὴ δʼ ἔχε δήμου φῆμις.

ἔνθα μὲν εἰνάετες πολεμίζομεν υἷες Ἀχαιῶν,240

τῷ δεκάτῳ δὲ πόλιν Πριάμου πέρσαντες ἔβημεν

οἴκαδε σὺν νήεσσι, θεὸς δʼ ἐκέδασσεν Ἀχαιούς.

αὐτὰρ ἐμοὶ δειλῷ κακὰ μήδετο μητίετα Ζεύς·

μῆνα γὰρ οἶον ἔμεινα τεταρπόμενος τεκέεσσιν

τὸν δʼ ἀπαμειβόμενος προσέφη πολύμητιςὈδυσσεύς

τοιγὰρ ἐγώ τοι ταῦτα μάλʼ ἀτρεκέως ἀγορεύσω.

εἴη μὲν νῦν νῶϊν ἐπὶ χρόνον ἠμὲν ἐδωδὴ

ἠδὲ μέθυ γλυκερὸν κλισίης ἔντοσθεν ἐοῦσι,

δαίνυσθαι ἀκέοντʼ, ἄλλοι δʼ ἐπὶ ἔργον ἕποιεν·195

ῥηϊδίως κεν ἔπειτα καὶ εἰς ἐνιαυτὸν ἅπαντα

οὔ τι διαπρήξαιμι λέγων ἐμὰ κήδεα θυμοῦ,

ὅσσα γε δὴ ξύμπαντα θεῶν ἰότητι μόγησα.

ἐκ μὲν Κρητάων γένος εὔχομαι εὐρειάων,

ἀνέρος ἀφνειοῖο πάϊς· πολλοὶ δὲ καὶ ἄλλοι200

τὸν δʼ αὖτε προσέειπε πολύτλας δῖος Ὀδυσσεύς·

ὦ φίλʼ, ἐπειδὴ πάμπαν ἀναίνεαι, οὐδʼ ἔτι φῇσθα

κεῖνον ἐλεύσεσθαι, θυμὸς δέ τοι αἰὲν ἄπιστος·150

ἀλλʼ ἐγὼ οὐκ αὔτως μυθήσομαι, ἀλλὰ σὺν ὅρκῳ,

ὡς νεῖται Ὀδυσεύς· εὐαγγέλιον δέ μοι ἔστω

αὐτίκʼ, ἐπεί κεν κεῖνος ἰὼν τὰ ἃ δώμαθʼ ἵκηται·

ἕσσαι με χλαῖνάν τε χιτῶνά τε, εἵματα καλά·

πρὶν δέ κε, καὶ μάλα περ κεχρημένος, οὔ τιδεχοίμην.155

ἐχθρὸς γάρ μοι κεῖνος ὁμῶς Ἀΐδαο πύλῃσι

γίγνεται, ὃς πενίῃ εἴκων ἀπατήλια βάζει.

ὣς φάθʼ, ὁ δʼ ἐνδυκέως κρέα τʼ ἤσθιε πῖνέ τεοἶνον

ἁρπαλέως ἀκέων, κακὰ δὲ μνηστῆρσι φύτευεν.110

αὐτὰρ ἐπεὶ δείπνησε καὶ ἤραρε θυμὸν ἐδωδῇ,

καί οἱ πλησάμενος δῶκε σκύφον, ᾧ περ ἔπινεν,

οἴνου ἐνίπλειον· ὁ δʼ ἐδέξατο, χαῖρε δὲ θυμῷ,

καί μιν φωνήσας ἔπεα πτερόεντα προσηύδα·

ὦ φίλε, τίς γάρ σε πρίατο κτεάτεσσιν ἑοῖσιν,115

ὧδε μάλʼ ἀφνειὸς καὶ καρτερὸς ὡς ἀγορεύεις;

φῆς δʼ αὐτὸν φθίσθαι Ἀγαμέμνονος εἵνεκατιμῆς.

εἰπέ μοι, αἴ κέ ποθι γνώω τοιοῦτον ἐόντα.