'Anna, vidēs tōtō properārī lītore circum:
undique convēnēre; vocat iam carbasus aurās,
puppibus et laetī nautae imposuēre corōnās.
Hunc ego sī potuī tantum spērāre dolōrem,
et perferre, soror, poterō. Miserae hoc tamen ūnum420
exsequere, Anna, mihī; sōlam nam perfidus ille
tē colere, arcānōs etiam tibi crēdere sēnsūs;
sōla virī mollīs aditūs et tempora nōrās.
Ī, soror, atque hostem supplex adfāre superbum:
Nōn ego cum Danaīs Trōiānam exscindere gentem425
Aulide iūrāvī classemve ad Pergama mīsī,
nec patris Anchīsae cinerem Mānīsve revellī:
cūr mea dicta negat dūrās dēmittere in aurīs?
Quō ruit? Extrēmum hoc miserae det mūnus amantī:
exspectet facilemque fugam ventōsque ferentīs.430
Nōn iam coniugium antīquum, quod prōdidit, ōrō,
nec pulchrō ut Latiō careat rēgnumque relinquat:
tempus ināne petō, requiem spatiumque furōrī,
dum mea mē victam doceat fortūna dolēre.
Extrēmam hanc ōrō veniam (miserēre sorōris),435
quam mihi cum dederit cumulātam morte remittam.'