[1] Post haec sānctus Brendānus cum suīs sociīs coepit iter agere et frātribus dīcere: “Vidēte nē aliquis ex vōbīs aliquid dē substantiā istīus īnsulae tollat sēcum.” [2] At illī omnēs respondērunt: “Absit, pater, ut aliquid fūrtī violet nostrum iter.” [3] Tunc sānctus Brendānus dīxit: “Ecce, frāter noster, quem praedīxī vōbīs heri, habet frēnum argenteum in sinū suō, quem hāc nocte trādidit sibi diabolus.”
[4] Cum haec audīsset praedictus frāter, iactāvit illum frēnum dē sinū suō, et cecidit ante pedēs virī Deī, dīcēns: “Peccāvī, pater, ignōsce! Ōra prō animā meā, nē pereat.” [5] Confestim omnēs simul prōsternēbant sē ad terram, dēprecantēs Dominum prō animā frātris.