[1] Fīnītis iam duodecim diēbus, sānctus pater praecēpit trīduānum ieiūnāre. [2] Porrō, trānsāctō trīduānō, ecce ūna avis grandissima volābat ē regiōne nāvis, tenēns rāmum cuiusdam arboris ignōtae habentem in summō botrum magnum mīrae rubicunditātis. [3] Quem rāmum mīsit dē ōre suō in sinum sānctī virī. Tunc sānctus Brendānus vocāvit frātrēs suōs ad sē et ait: “Vidēte et sūmite prandium quod Deus mīsit vōbīs.” [4] Erant enim ūvae illīus sīcut pōma; quās dīvīsit vir Deī frātribus per singulās ūvās, et ita habēbant vīctum usque ad duodecimum diem.
