Haec ubi dicta dedit, terrās horrenda petīvit;
lūctificam Allēctō dīrārum ab sēde deārum
īnfernīsque ciet tenebrīs, cui trīstia bella325
īraeque īnsidiaeque et crīmina noxia cordī.
ōdit et ipse pater Plūtōn, ōdēre sorōrēs
Tartareae mōnstrum: tot sēsē vertit in ōra,
tam saevae faciēs, tot pullulat ātra colubrīs.
Quam Iūnō hīs acuit verbīs ac tālia fātur:330
'Hunc mihi dā proprium, virgō sata Nocte, labōrem,
hanc operam, nē noster honōs īnfrāctave cēdat
fāma locō, neu cōnubiīs ambīre Latīnum
Aeneadae possint Italōsve obsīdere fīnīs.
Tū potes ūnanimōs armāre in proelia frātrēs335
atque odiīs versāre domōs, tū verbera tēctīs
fūnereāsque īnferre facēs, tibi nōmina mīlle,
mīlle nocendī artēs. fēcundum concute pectus,
dissice compositam pācem, sere crīmina bellī;
arma velit poscatque simul rapiatque iuventūs.'340