[10] Igitur ascendentibus illīs dē nāvī et cōnsīderantibus quam partem itūrī essent, occurrit eīs senex nimiae gravitātis, capillīs niveō colōre et faciē clārus, quī tribus vicibus sē ad terram prōstrāvit antequam ōsculārētur virum Deī. [11] At vērō sānctus Brendānus et quī cum eō erant ēlevāvērunt eum dē terrā. [12] Ōsculantibus sē invicem, tenuit manum sānctī patris īdem senex, et ībat cum illō per spatium quasi ūnīus stadiī ad monastērium.
[13] Tunc sānctus Brendānus, cum frātribus suīs, restitit ante portam monastēriī et dīxit senī: [14] “Cuius est istud monastērium? et quis praeest ibi? aut unde sunt quī commorantur illīc?” [15] Ita sānctus pater dīversīs sermōnibus senem interrogābat et numquam poterat ab illō ūllum respōnsum accipere, sed tantum, incrēdibilī mānsuētūdine, manū silentium īnsinuābat. [16] Statim, ut agnōvit sānctus pater illīus locī dēcrētum, frātrēs suōs ammōnēbat, dīcēns: “Cūstōdīte ostia vestra ā locūtiōnibus, nē polluantur istī frātrēs per nostram scurrīlitātem.”