Quid ego nunc in alterā āctiōne Cn. Dolābellae spīritūs, quid huius lacrimās et concursātiōnēs prōferam, quid C. Nerōnis, virī optimī atque innocentissimī, nōn nūllīs in rēbus animum nimium timidum atque dēmissum? quī in illā rē quid facere potuerit nōn habēbat, nisi forte, id quod omnēs tum dēsīderābant, ut ageret eam rem sine Verre et sine Dolābellā. Quicquid esset sine hīs āctum, omnēs probārent; tum vērō quod prōnūntiātum est nōn per Nerōnem iūdicātum, sed per Dolābellam ēreptum exīstimābātur. Condemnātur enim perpaucīs sententiīs Philodamus et eius fīlius. Adest, īnstat, urget Dolābella ut quam prīmum sēcūrī fēriantur, quō quam minimē multī ex illīs dē istīus nefāriō scelere audīre possent.
study aids
Cicero now shifts the blame for the corrupt proceedings squarely onto Dolabella. Nero, in turn, emerges as a spineless coward who helplessly presides over a terrible miscarriage. . . [full essay]
Grammar and Syntax:
- Explain the subjunctives in the sentence quicquid esset sine his actum, omnes probarent.
- What are the case and function of securi?
Style and Theme:
- What do you call the stylistic device Cicero uses in the phrase non nullis in rebus? What is the rhetorical effect?
- Analyse the stylistic features and the rhetorical effect of Adest, instat, urget Dolabella.
- Discuss the seemingly awkward formulation quam minime multi – what, exactly, is Cicero trying to convey by it?