Hīc incrēdibilis rērum fāma occupat aurīs,
Prīamidēn Helenum Grāiās rēgnāre per urbīs295
coniugiō Aeacidae Pyrrhī scēptrīsque potītum,
et patriō Andromachēn iterum cessisse marītō.
Obstipuī, mīrōque incēnsum pectus amōre
compellāre virum et cāsūs cognōscere tantōs.
Prōgredior portū classīs et lītora linquēns,300
sollemnīs cum forte dapēs et trīstia dōna
ante urbem in lūcō falsī Simoëntis ad undam
lībābat cinerī Andromachē Mānīsque vocābat
Hectoreum ad tumulum, viridī quem caespite inānem
et geminās, causam lacrimīs, sacrāverat ārās.305
Ut mē cōnspexit venientem et Trōïa circum
arma āmēns vīdit, magnīs exterrita mōnstrīs
dēriguit vīsū in mediō, calor ossa relīquit,
lābitur, et longō vix tandem tempore fātur:
'Vērane tē faciēs, vērus mihi nūntius adfers,310
nāte deā? Vīvisne? aut, sī lūx alma recessit,
Hector ubi est?' Dīxit, lacrimāsque effūdit et omnem
implēvit clāmōre locum. Vix pauca furentī
subiciō et rārīs turbātus vōcibus hīscō:
'Vīvō equidem vītamque extrēma per omnia dūcō;315
nē dubitā, nam vēra vidēs.
Heu! Quis tē cāsus dēiectam coniuge tantō
excipit, aut quae digna satis fortūna revīsit,
Hectoris Andromachē? Pyrrhīn cōnūbia servās?'