<Vt rēx eiusdem prōvinciae Sebbī in monachicā vītam conversātiōne fīnierit>

[1] Eō tempore praeerat rēgnō Orientālium Saxonum, ut īdem etiam libellus docet, vir multum Deō dēvōtus nōmine Sebbī, cuius suprā meminimus. [2] Erat enim religiōsīs āctibus, crēbrīs precibus, piīs elēmosinārum frūctibus plūrimum intentus; vītam prīvātam et monachicam cūnctīs rēgnī dīvitiīs et honōribus praeferēns, quam et ōlim iam, sī nōn obstinātus coniugis animus dīvortium negāret, relictō rēgnō subīsset. [3] Vnde multīs vīsum et saepe dictum est, quia tālis animī virum episcopum magis quam rēgem ōrdinārī decēret. [4] Cumque annōs XXX in rēgnō mīles rēgnī caelestis exēgisset, correptus est corporis īnfirmitāte permaximā, quā et mortuus est; ammonuitque coniugem ut vel tunc dīvīnō sē servitiō pariter mancipārent, cum amplius pariter mundum amplectī, vel potius mundō servīre, nōn possent. [5] Quod dum aegre impetrāret ab eā, venit ad antistitem Lundoniae cīvitātis, vocābulō Valdherī, quī Earconvaldō successerat, et per eius benedictiōnem habitum religiōnis, quem diū dēsīderābat, accēpit. [6] Attulit autem eīdem et summam pecūniae nōn parvam pauperibus ērogandam, nīl omnimodīs sibi reservāns, sed pauper spīritū magis propter rēgnum caelōrum manēre dēsīderāns.

[7] Quī cum, ingravēscente praefāta aegritūdīne, diem sibi mortis inminēre sēnsisset, timēre coepit homō animī rēgālis, nē ad mortem veniēns tantō adfectūs dolōre aliquid indignum suae persōnae vel ōre prōferret vel aliōrum mōtū gereret membrōrum. [8] Vnde accītō ad sē praefātō urbis Lundoniae, in quā tunc ipse manēbat, episcopō, rogāvit nē plūrēs eō moriente quam ipse episcopus et duo suī ministrī adessent. [9] Quod dum episcopus libentissimē sē factūrum prōmitteret, nōn multō post īdem vir Deī, cum membra sopōrī dedisset, vīdit vīsiōnem cōnsōlātōriam quae omnem eī ānxietātem memorātae sollicitūdinis auferret, īnsuper et quā diē esset hanc vītam terminātūrus ostenderet. [10] Vīdit enim, ut post ipse referēbat, trēs ad sē vēnisse virōs clārō indūtōs habitū, quōrum ūnus residēns ante lectulum eius, stantibus hīs quī sēcum advēnerant comitibus et interrogantibus dē statū eius, quem languentem vīsitāre vēnerant, dīxit quod anima eius et sine ūllō dolōre et cum magnō lūcis splendōre esset ēgressūra dē corpore; sed et tertium exinde diem, quō esset moritūrus, īnsinuāvit. [11] Quod ita utrumque, ut ex vīsiōne didicit, complētum est. [12] Nam diē dehinc tertiō, complētā hōrā nōnā, subitō quasi leviter obdormiēns sine ūllō sēnsū dolōris ēmīsit spīritum.

[13] Cuius corporī tumulandō praeparāverant sarcophagum lapideum; sed cum huic corpus impōnere coepissent, invēnērunt hoc mēnsūrā palmī longius esse sarcophāgō. [14] Dolantēs ergō lapidem in quantum valēbant, addidērunt longitūdinī sarcophagī quasi duōrum mēnsūram digitōrum. Sed nec sīc quidem corpus capiēbat. [15] Vnde factā difficultāte tumulandī, cōgitābant aut aliud quaerere loculum aut ipsum corpus, sī possent, in genibus īnflectendō breviāre, dōnec ipsō loculō caperētur. [16] Sed mīra rēs et nōn nisi caelitus facta, nē aliquid hōrum fierī dēbēret, prohibuit. [17] Nam subitō astante episcopō, et fīliō rēgis eiusdem ac monachī Sighardō, quī post illum cum frātre Suefredō rēgnāvit, et turbā hominum nōn modicā, inventum est sarcophagum illud congruae longitūdinis ad mēnsūram corporis, adeō ut ā parte capitis etiam cervīcal posset interpōnī, ā parte vērō pedum mēnsūrā quattuor digitōrum in sarcophagō corpus excēderet. [18] Conditus est autem in ecclēsiā beātī doctōris gentium, cuius ēdoctus monitīs caelestia spērāre didicerat.