Est lupus, est agnus: sitit hic, sitit ille, fluentum
līmite nōn ūnō quaerit uterque sitī.
In summō bibit amne lupus, bibit agnus in īmō.
Hunc timor impugnat verba movente lupō:
“Rūpistī pōtumque mihi rīvōque decōrem.” 5
Agnus utrumque negat sē ratiōne tuēns:
“Nec tibi nec rīvō nocuī: nam prōna supīnum
nescit iter nec adhūc unda nitōre caret.”
Sīc iterum tonat ōre lupus: “Mihi damna mināris?”
“Nōn minor,” agnus ait. Cui lupus: “Immō facis; 10
Fēcit idem tuus ante pater sex mēnsibus āctīs:
Cum bene patrissēs, crīmine patris obī.”
Agnus ad haec: “Tantō nōn vīxī tempore, praedō.”
Sīc tonat: “An loqueris, furcifer?” huncque vorat.
Sīc nocet innocuō nocuus, causamque nocendī 15
invenit. Hī rēgnant quālibet urbe lupī.