< Vt īdem rex postulāns dē gente Scottōrum antistitem accēperit Aidānum, eīdem in īnsulā Lindisfarnensī sēdem epīscopātūs dōnāverit.>
[1] Īdem ergō Osvald mox ubi rēgnum suscēpit, dēsīderāns tōtam cui praeesse coepit gentem fideī Chrīstiānae grātiā inbuī, cuius experīmenta permaxima in expugnandīs barbarīs iam cēperat, mīsit ad maiōrēs nātū Scottōrum, inter quōs exulāns ipse baptismatis sacrāmenta cum hīs quī sēcum erant mīlitibus cōnsecūtus erat, petēns ut sibi mitterētur antistes, cuius doctrīnā ac ministeriō gēns quam regēbat Anglōrum dominicae fideī et dōna disceret et susciperet sacrāmenta. [2] Neque aliquantō tardius quod petiit impetrāvit; accēpit namque pontificem Aedānum summae mānsuētūdinis et pietātis ac moderāminis virum, habentemque zēlum Deī, quamvīs nōn plēnē secundum scientiam. [3] Namque diem paschae dominicum mōre suae gentis, cuius saepius mentiōnem fēcimus, ā quartā decimā lūnā usque ad vicēsimamam observāre solēbat. [4] Hōc etenim ōrdine septentriōnālis Scottōrum prōvincia et omnis nātiō Pictōrum illō adhūc tempore pascha dominicum celebrābat, aestimāns sē in hāc observantiā sānctī ac laude dignī patris Anatoliī scrīpta secūtam. [5] Quod an vērum sit, perītus quisque facillimē cognōscit. [6] Porrō gentēs Scottōrum, quae in austrālibus Hiberniae īnsulae partibus morābantur, iamdūdum ad admonitiōnem apostolicae sēdis antistitis, pascha canonicō rītū observāre didicērunt.
[7] Venientī igitur ad sē episcopō, rēx locum sēdis episcopālis in īnsulā Lindisfarnēnsī, ubi ipse petēbat, tribuit. [8] Quī vidēlicet locus accēdente ac recēdente rheumate, bis cotīdiē īnstar īnsulae maris circumluitur undīs, bis renūdātō lītore contiguus terrae redditur. Atque eius ammonitiōnibus humiliter ac libenter in omnibus auscultāns, ecclēsiam Chrīstī in rēgnō suō multum dīligenter aedificāre ac dīlātāre cūrāvit. [9] Vbi pulcherrimō saepe spectāculō contigit, ut ēvangelīzante antistite, quī Anglōrum linguam perfectē nōn nōverat, ipse rēx suīs ducibus ac ministrīs interpres verbī existeret caelestis, quia nīmīrum tam longō exiliī suī tempore linguam Scottōrum iam plēnē didicerat. [10] Exin coepēre plūrēs per diēs dē Scottōrum regiōne venīre Brittāniam, atque illīs Anglōrum prōvinciīs, quibus rēgnāvit Osvald, magnā dēvōtiōne verbum fideī praedicāre et crēdentibus grātiam baptismī, quīcumque sacerdōtālī erant gradū praeditī, ministrāre. [11] Cōnstruēbantur ergō ecclēsiae per loca, cōnfluēbant ad audiendum verbum populī gaudentēs, dōnābantur mūnere rēgiō possessiōnēs et territōria ad īnstituenda monastēria, inbuēbantur praeceptōribus Scottīs parvulī Anglōrum ūnā cum maiōribus studiīs et observātiōne disciplīnae rēgulāris.
[12] Nam monachī erant maximē, quī ad praedicandum vēnerant. Monachus ipse episcopus Aedan, utpote dē īnsulā quae vocātur Hiī dēstinātus, cuius monastērium in cūnctīs paene septentriōnālium Scottōrum et omnium Pictōrum monastēriīs nōn parvō tempore arcem tenēbat, regendīsque eōrum populīs praeerat.Quae vidēlicet īnsula ad iūs quidem Brittāniae pertinet, nōn magnō ab eā fretō discrēta, sed dōnātiōne Pictōrum quī illās Brittāniae plāgās incolunt, iamdūdum monachīs Scottōrum trādita, eō quod illīs praedicantibus fidem Chrīstī percēperint.