Chris Francese

8.1. “Regressō ad cubīle occurrit mulier. Trīstitiam animī vultū dissimulāre nōn potuī. Rogat cūr ita exanimātus sim. Audit causās. Hortor ad fugam. Nōn aspernātur. Petō silentium. Fidem tribuit. Et iūgī susurrō, inter spem et metum mediī fluctuāmus. 8.2 Erant mihi in grege duo hircī mīrae magnitūdinis; quibus occīsīs utrēs faciō, eōrumque carnēs viāticō praeparō, et prīmō vespere, putantibus dominīs nōs sēcrētō cubitāre, invādimus iter utrēs et partēs carnium portantēs. 8.3 Cumque pervēnissēmus ad fluvium—nam decem mīlibus aberat—īnflātīs ascēnsīsque utribus, aquīs nōs crēdimus, paulātim pedibus subrēmigantēs ut, deorsum nōs flūmine dēferente et multō longius quam cōnscenderāmus in alteram nōs expōnente rīpam, vestīgium sequentēs perderent. 8.4 Sed inter haec madefactae carnēs et ex parte lāpsae vix trīduī cibum pollicēbantur. Bibimus usque ad satietātem, futūrae nōs sitī praeparantēs. 8.5 Currimus; post tergum semper aspicimus; et magis noctibus prōmovēmur, vel propter īnsidiās lātē vagantium Saracēnōrum, vel propter ārdōrem sōlis nimium. Paveō miser etiam referēns: et iam sēcūrus, tōtō tamen corpore perhorrēscō.

9.1. “Post diem tertium, dubiō aspectū procul respicimus duōs camēlīs īnsidentēs venīre concitē. Statimque mēns malī praesāga putāre dominum, meditārī mortem, sōlem cernere nigrēscentem. Dumque timēmus, et vestīgiīs per arēnās nōs prōditōs intellegimus, offertur ad dexteram specus longē sub terram penetrāns. 9.2 Igitur timentēs venēnāta animālia—solent quippe vīperae, rēgulī, et scorpiōnēs, cēteraque hūiuscemodī fervōrem sōlis dēclīnantia umbrās petere—intrāmus quidem spēluncam, sed statim in ipsō introitū sinistrae nōs foveae crēdimus, nēquāquam ultrā prōgredientēs, nē, dum mortem fūgimus, incurrerēmus in mortem; illudque nōbīscum reputantēs: sī iuvat Dominus miserōs, habēmus salūtem; sī dēspicit peccātōrēs, habēmus sepulcrum. 9.3 Quid putās nōbīs fuisse animī? Quid terrōris, cum ante specum haud procul stārent dominus et cōnservus et, vestīgiō indice, iam ad latebrās pervēnissent? 9.4 Ō multō gravior exspectāta, quam illāta mors! Rūrsus collābor et timōre lingua balbūtit; et quasi clāmante dominō, muttīre nōn audeō. 9.5 Mittit servum, ut nōs dē specū prōtrahat. Ipse camēlōs tenet et, ēvāgīnātō gladiō, nostrum exspectat adventum. 9.6 Intereā tribus fermē vel quattuor cubitīs introgressō famulō, nōbīs ex occultō tergum eius videntibus—nam oculōrum istīusmodī nātūra est ut, post sōlem, umbrās intrantibus caeca sint omnia—vōx per antrum sonat: ‘Exīte, furciferī; exīte, moritūrī! Quid stātis? Quid morāminī? Exīte, dominus vōs vocat.’ 9.7 Adhūc loquēbātur, et, ecce, per tenebrās aspicimus leaenam invāsisse hominem, et gutture suffōcātō, cruentum intrō trahere. Iēsu bone, quid tunc nōbīs terrōris, quid gaudiī fuit! Spectābāmus hostem nostrum perīre, dominō nesciente. 9.8 Quī cum vidēret illum morās facere, suspicātus duōs ūnī resistere, sed et īram differre nōn valēns, sīcut tenēbat gladium, ad spēluncam venit; et, clāmōre validō, servī increpāns socordiam, prius ā ferā tentus est quam nostrās latebrās penetrāret. 9.9 Quis hoc umquam crēderet, ut ante os nostrum prō nōbīs bēstia dīmicāret? Sublātō autem illō metū, similis ante oculōs nostrōs versābātur interitus, nisi quod tūtius fuerat leōnis rabiem quam īram hominum sustinēre. 9.10 Pavēmus intrīnsecus; et nē movēre quidem nōs ausī, praestōlābāmur ēventum reī, inter tanta perīcula, pudīcitiae tantum cōnscientiā prō mūrō saeptī. 9.11 Leaena īnsidiās cavēns, et vīsam sē esse sentiēns, apprehēnsum mordicus catulum mātūtīna effert, nōbīsque cēdit hospitium. Neque tamen satis crēdulī statim ērumpimus, sed exspectāmus diū; et ēgredī cōgitantēs, illīus nōbīs semper figūrābāmus occursum.

10.1 “Sub tālī ergō terrōre et illā trānsāctā diē, exīmus ad vesperam, vidimusque camēlōs, quōs ob nimiam vēlōcitātem dromedāriōs vocant, praeteritōs cibōs in ōre volvere, et in alvum missōs iterum retrahere. Quibus ascēnsīs, et novā sitarciā refocilātī, decimā tandem diē ad Rōmāna per dēsertum castra venimus, 10.2 oblātīque tribūnō, reī ōrdinem pandimus. Inde trānsmissī ad Sabīniānum, Mesopotamiae Ducem, camēlōrum accēpimus pretium. 10.3 Et quia iam abbās ille meus dormierat in Dominō, ad haec dēlātus loca, mē monachīs reddō; hanc trādō virginibus, dīligēns eam ut sorōrem, nōn tamen eī mē crēdēns ut sorōrī.”

11. Haec mihi senex Malchus adulēscentulō rettulit; haec ego vōbīs nārrāvī senex. Castīs historiam castitātis expōnō; virginēs virginitātem cūstōdīre exhortor. Vōs nārrāte posterīs, ut sciant inter gladiōs, inter dēserta et bēstiās, pudīcitiam numquam esse captīvam, et hominem Christō dēditum posse morī, nōn posse superārī.

2.1. Marōnīās trīgintā ferē mīlibus ab Antiochīā, urbe Syriae, haud grandis, ad orientem distat, vīculus. Hic, post multōs vel dominōs vel patrōnōs, dum ego adulēscentulus morārer in Syriā, ad pāpae Evagriī necessāriī meī possessiōnem dēvolūtus est, quem idcircō nunc nōmināvī, ut ostenderem, unde nōssem quod scrīptūrus sum. 2.2 Erat illīc senex quīdam nōmine Malchus, quem nōs Latīnē “Rēgem” possumus dīcere, Syrus nātiōne et linguā, ut rē vērā eiusdem locī indigena. Anus quoque in eius contuberniō valdē dēcrepita et iam mortī proxima vidēbātur. Tam studiōsī ambō religiōnis, et sīc ecclēsiae līmen terentēs, ut Zacharīam et Elisabeth dē ēvangeliō crēderēs, nisi quod Iōannēs in mediō nōn erat. 2.3 Dē hīs cum cūriōsē ab accolīs quaererem, quaenam esset eōrum cōpula—mātrimōniī, sanguinis, an spīritūs—omnēs vōce cōnsonā sānctōs et deō placitōs, et mīra nescioquae, respondēbant. Quā cupiditāte illectus, adōrsus sum hominem, et cūriōsius scīscitāns rērum fidem, haec ab eō accēpī.

[1.1] Quī nāvālī proeliō dīmicātūrī sunt, ante in portū et in tranquillō marī flectunt gubernācula, rēmōs trahunt, ferreās manūs et uncōs praeparant, dispositumque per tabulāta mīlitem—pendente gradū et lābente vestīgiō—stāre firmiter assuēscunt, ut, quod in simulācrō pugnae didicerint, in vērō certāmine nōn pertimēscant. [1.2] Ita et ego, quī diū tacuī (silēre quippe mē fēcit, cui meus sermō supplicium est), prius exercērī cupiō in parvō opere et velutī quandam rūbīginem linguae abstergēre, ut venīre possim ad historiam lātiōrem. [1.3] Scrībere enim disposuī—sī tamen vītam Dominus dederit, et sī vituperātōrēs meī saltem fugientem mē et clausum persequī dēsierint—ab adventū Salvātōris usque ad nostram aetātem, id est, ab Apostolīs, usque ad hūius temporis faecem, quōmodo et per quōs Chrīstī ecclēsia nāta sit et adulta, persecūtiōnibus crēverit, et martyriīs corōnāta sit, et, postquam ad chrīstiānōs prīncipēs vēnerit, potentiā quidem et dīvitiīs māior, sed virtūtibus minor facta sit. Vērum haec aliās. Nunc quod imminet explicēmus.