Aenēās maestō dēfīxus lūmina vultū
ingreditur linquēns antrum, caecōsque volūtat
ēventūs animō sēcum. Cui fīdus Achātēs
it comes et paribus cūrīs vēstīgia fīgit.
Multa inter sēsē variō sermōne serēbant,160
quem socium exanimum vātēs, quod corpus humandum
dīceret. Atque illī Mīsēnum in lītore siccō,
ut vēnēre, vident indignā morte perēmptum,
Mīsēnum Aeolidēn, quō nōn praestantior alter
aere ciēre virōs Mārtemque accendere cantū.165
Hectoris hic magnī fuerat comes, Hectora circum
et lituō pugnās īnsignis obībat et hastā.
postquam illum vītā victor spoliāvit Achillēs,
Dardaniō Aenēae sēsē fortissimus hērōs
addiderat socium, nōn īnferiōra secūtus.170
Sed tum, forte cavā dum personat aequora conchā,
dēmēns, et cantū vocat in certāmina dīvōs,
aemulus exceptum Trītōn, sī crēdere dignum est,
inter saxa virum spūmōsā immerserat undā.
Ergō omnēs magnō circum clāmōre fremēbant,175
praecipuē pius Aenēās. Tum iussa Sibyllae,
haud mora, festīnant flentēs āramque sepulcrī
congerere arboribus caelōque ēdūcere certant.
Ītur in antīquam silvam, stabula alta ferārum;
prōcumbunt piceae, sonat icta secūribus īlex180
fraxineaeque trabēs cuneīs et fissile rōbur
scinditur, advolvunt ingentīs montibus ornōs.