Sōlus iamque ipsō superest in fīne Cloanthus,225
quem petit et summīs adnīxus vīribus urget.
Tum vērō ingeminat clāmor cūnctīque sequentem
īnstīgant studiīs, resonatque fragōribus aethēr.
Hī proprium decus et partum indignantur honōrem
nī teneant, vītamque volunt prō laude pacīscī;230
hōs successus alit: possunt, quia posse videntur.
Et fors aequātīs cēpissent praemia rōstrīs,
nī palmās pontō tendēns utrāsque Cloanthus
fūdissetque precēs dīvōsque in vōta vocāsset:
'Dī, quibus imperium est pelagī, quōrum aequora currō,235
vōbīs laetus ego hōc candentem in lītore taurum
cōnstituam ante ārās vōtī reus, extaque salsōs
prōiciam in flūctūs et vīna liquentia fundam.'
Dīxit, eumque īmīs sub flūctibus audiit omnis
Nēreïdum Phorcīque chorus Panopēaque virgō,240
et pater ipse manū magnā Portūnus euntem
impulit: illa Notō citius volucrīque sagittā
ad terram fugit et portū sē condidit altō.